Ένα «κοριτσάκι» περιγράφει τα Χριστούγεννα στη πορεία της ζωής του …

Είναι φορές που τις αναμνήσεις δεν μπορείς να τις καθορίσεις συναισθηματικά, είναι από τις  στιγμές που το συναίσθημα δεν έχει όνομα και χαρακτηρισμό.

Όταν ήμουν μικρή δεν ήξερα τι θα πει Χριστούγεννα, μάθαινα στο σχολείο την έννοια της γιορτής  αλλά … δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να κατανοήσω, ακριβώς τι σήμαινε …

Θα πεις τώρα, μα τι λέει ; Η προετοιμασία της γιορτής από τις δασκάλες στο σχολείο δεν μου  έδινε την ευκαιρία να μπω στο θέμα, στο σπίτι το κλίμα δεν ήταν γιορτινό.

Ποτέ μα ποτέ, δεν υπήρχαν προετοιμασίες για γλυκά και φαγητά, δεν έχω να θυμηθώ  ποτέ ένα  γιορτινό τραπέζι , το μόνο που αχνά θυμάμαι είναι ένα σαλόνι κλειστό με πόρτα από εκείνες με τα τζάμια και μέσα σε μια γωνία ένα δεντράκι, εικόνα από μπαλόνια κάθε μεγέθους μέσα, αλλά δεν μπορούσα να χαρώ ούτε την εικόνα, ούτε την αίσθηση της γιορτής που αναμενόταν, το σαλόνι ήταν πάντα κλειστό και η είσοδος σε αυτό απαγορευμένη . Όπως μπορείς να φανταστείς, εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή αυτές τις γραμμές ουδέποτε υπήρχαν δώρα κάτω από αυτό το δέντρο. Μια φωτογραφία ασπρόμαυρη κάτω από ένα δεντράκι αγκαλιά με τον μικρό μου και μονάκριβο αδερφό είναι όλες οι θύμησες μαζί. Όταν έκανα το δικό μου σπιτικό η προετοιμασία των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ήταν για μένα μεγάλη γιορτή, αρκετές μέρες πριν στολίζονταν το δέντρο παρέα όλης της οικογένειας, ήταν προκαθορισμένη η μέρα του στολισμού, τραγούδια που γέμιζαν την ατμόσφαιρα και έκαναν τον τσακωμό των κοριτσιών μου πιο ευχάριστο, για το που θα μπει το κάθε στολίδι, το βαλς του συζύγου μαζί μου, πριν μπει το Αστέρι στη κορυφή του ήταν πάντα δεδομένο.

Η Παραμονή των Χριστουγέννων ήταν όλη μέρα μια γιορτή, το βράδυ, στρωνόταν το γιορτινό τραπέζι με όλων των λογιών τα καλούδια  !

Η μέρα των Χριστουγέννων είχε πάντα την γαλοπούλα της, το απόγευμα αυτής της μέρας το πρόγραμμα είχε σινεμά και η επιλογή της ταινίας σαφώς μες το πνεύμα των ημερών.

Αν και τα παιδικά μου χρόνια είχαν μια μελαγχολία αυτές τις μέρες, δεν την αισθάνθηκα ποτέ πια στο δικό μου σπιτικό.

Η θεωρία παίρνει το χρώμα και την αίσθηση της στιγμής μόνο όταν γίνεται πράξη.

Οι άνθρωποι φτιάχνουν τις στιγμές όπως επιθυμούν και θέλουν, όχι οι καταστάσεις, όλα έχουν μια παράδοση αν δεν την βρεις έτοιμη, δημιούργησε την εσύ, όπως αγαπάς, το μόνο που έχει τη δύναμη να σου προσφέρει είναι ,να σε γεμίσει εικόνες αναμνήσεις και βιώματα που θα σε κάνουν να χαμογελάς.

by Vaso Vasaki